Šta da nacisti nisu potrošili vrijeme, ljudstvo i resurse u nastojanjima da oslobode Njemačku od 'ne-Arijaca'?

Šta da nisu patili pod zabludom svoje rasne superiornosti, što im je dalo preterano samopouzdanje u pogledu njihovog potencijala za osvajanje Rusije na istočnom frontu, čak i dok su bili u kontaktu sa zapadnim saveznicima?

Da nije zaglibljena u rasnoj politici, da li bi Njemačka mogla dobiti rat?

Ekonomske posljedice rasizma u Njemačkoj

Napor da se zbrišu Jevreji ometao je nemačke ratne napore preusmjeravajući kritične resurse u ključnim vremenima. Vanjski vozovi za snabdijevanje trupa i vojske odloženi su kako bi se omogućio transport Jevreja u logore smrti u Poljskoj. Članovi Schutzstaffela (SS) ometali su ratnu proizvodnju ubijanjem ključnih radnika robova u kritičnim industrijama.

—Stephen E. Atkins, Poricanje holokausta kao međunarodni pokret

Dok Vermaht je svakako imao koristi od robovskog rada i bogatstva i imovine ukradene od Jevreja i drugih žrtava holokausta, okupljanje miliona ljudi da ih otprema u radne, zarobljeničke i logore istrebljenja – koji su takođe morali da budu izgrađeni, opremljeni i održavani – bila je velika trošak.

Također bi se moglo tvrditi da je barem dio radne snage potreban za ove projekte činio jezivu komponentu nacističkog programa javnih radova koji je prvobitno pokrenuo Hjalmar Schacht. Una ovaj način je moguće stimulirao neke sektore njemačke privrede, iako se realno ne može smatrati konačno profitabilnim.

Štaviše, uništavanje uspješnih jevrejskih preduzeća kroz proces arijanizacije, zajedno sa protjerivanjem, osiromašenjem i ubijanjem preko 500.000 Jevrejski potrošači i proizvođači — šta da pričamo o gubitku intelektualnog kapitala — ne mogu se smatrati lukavim ekonomskim potezom.

Ni jedan ni drugi nisu bili rasno pod utjecajem autarkije, zasnovane na idealu njemačke samodovoljnosti, ekonomski korisnim za zemlja koja je još uvijek uvozila 33% svojih sirovina do 1939.

Međunarodni skup žena u oktobru 1941. Reichsfrauenführerin Gertrud Scholtz-Klink je druga slijeva.

Rasizam, npr. nacistička politika prema ženama, koja ozbiljno ograničava mogućnosti za rad i obrazovanje polovine njemačkog stanovništva, jednostavno nije bila ekonomski opravdana niti najefikasnija upotreba resursa. Prema istoričaru sa Univerziteta Cornell Enzo Traveso, istrebljenje Jevreja nije imalo socio-ekonomske ili političke svrhe osim dokazivanja arijevske superiornosti.

Rat s Rusijom bio je zasnovan na rasizmu

Unatoč ugrađenom i ideološki podsticao ekonomske barijere, nemačka ekonomija je brzo rasla pod politikom Hjalmara Schachta kao ministra ekonomije. Štaviše, tokom rata Nemačka je bila u mogućnosti da pljačka sirovine iz okupiranih zemalja, posebno rudu gvožđaiz Francuske i Poljske.

Rane pobjede potaknule su Hitlerov rasni san

Operaciju Barbarossa, invaziju na Rusiju, mnogi vide kao glup i samouvjeren potez Hitlera, koji je smatrao da je rasno superioran Njemačke snage će srušiti Sovjetski Savez za nekoliko sedmica. Ova vrsta zabludnog rasističkog razmišljanja rezultirala bi nerealnim ambicijama i prevelikim širenjem njemačkih snaga na svim frontovima.

Međutim, ove zablude su bile podržane ranim uspjesima nacista na Istočnom frontu protiv nepripremljenih sovjetskih snaga.

Lebensraum i antislavizam

Prema zakupcima nacističke rasne ideologije, Rusija je bila naseljena podljudima i kontrolisana od strane jevrejskih komunista. Bila je nacistička politika da ubije ili porobi većinu slavenskog naroda — uglavnom Poljaka, Ukrajinaca i Rusa — kako bi se dobio lebensraum , ili 'životni prostor' za arijevsku rasu i poljoprivredno zemljište za prehranu Njemačke.

Nacizam je smatrao da arijevska superiornost daje Nijemcima pravo da ubijaju, deportuju i porobe inferiorne rase kako bi im uzeli zemlju i zabranili miješanje rasa.

Ideja lebensrauma bila je neosporno rasistička, ali rasizam nije bila jedina Hitlerova motivacija za rat sa Rusijom. Hitler je želio više poljoprivredno produktivne zemlje kako bi olakšao autarkiju — punu ekonomsku nezavisnost.

Ruski vojnici.

Dok su sovjetski gubici bili katastrofalni, njihove snageznatno nadmašio nemačku. Kako se rat odvijao, Sovjetski Savez je organizirao i nadmašio Nijemce u naoružanju, na kraju ih porazivši kod Staljingrada u februaru 1943. i na kraju zauzevši Berlin u maju 1945.

Ako nacisti nisu vjerovali da imaju apsolutno pravo da raseljavaju 'inferiorne' Slavene, da li bi se oni toliko koncentrirali na invaziju na Sovjetski Savez i izbjegli, ili barem odgodili svoj poraz?